Një jetë për Shqipërinë

Bëhet sot plot një vit që nga dita kur pushoi së rrahuri zemra e profesor Abas Ermenjit. Megjithëse Profesori ishte në moshë të madhe, vdekja e tij i habiti të gjithë ata që e njihnin. Sepse e mendonin Profesorin të përjetshëm. Sepse Profesori vetë nuk e pranonte pleqërinë. "E ndiej vehten ende të fortë", thoshte, "që të vazhdoj t'i shërbej kombit shqiptar". Dhe sa herë që e donte çështja e kombit, shkonte në Shqipëri sikur të ishte djalë, pa pyetur për pleqërinë apo pengesat e tjera.

E kujtojmë Profesorin në vitet 1995 dhe 1996 kur zhvillonte një sërë konferencash në të gjithë Shqipërinë. Asnjë qytet nuk la pa shkuar: në Korçë, Vlorë, Shkodër, Lezhë, Laç, Përmet, Gjirokastër , Sarandë, Tepelenë, Berat, Ersekë, Librazhd, Pogradec, Elbasan, Durrës, Kukës, Tropojë, Pukë, Lushnjë, Fier, Poliçan, Çorovodë, Gramsh, Devoll etj. Me një vullnet dhe energji të pashtershme, Profesori në këto konferenca u tregonte shqiptarëve historinë e tyre, "të cilën shqiptarët ende nuk e dijnë", thoshte ai. U shpjegonte se ç'ishte komunizmi, "një utopi të marrësh që e konsideronin njeriun në shkallën e mizave të dheut". U tregonte se "Balli Kombëtar" ka qenë mbrojtësi më i flaktë i kombësisë shqiptare dhe vazhduesi i frymës së Lidhjes së Prizrenit dhe se qëllimi i tij ishte "të bashkojë kombin shqiptar dhe të ngrejë Shqipërinë nga kjo gjendje e ulët ku ka rënë". I porosiste të vepronin ashtu siç duhej, "të mos turpëronin të Parët e tyre dhe të mendonin për fëmijtë e tyre duke iu lënë një Shqipëri të rregulluar".

Dhe kudo Profesorin shqiptarët e pritën ngrohtë, e dëgjuan me vëmendje madje dhe i kënduan këngë. "Profesor Abas Ermenji/të kërkon vatani tija" i këndonte populli i Delvinës. Por ngjarjet nuk rrodhën ashtu siç duhej të rridhnin. "Në Shqipëri ka patur gjithmonë dy rryma të kundërta: rryma kombëtare dhe ajo anti-kombëtare", thoshte Profesori. Dhe për fat të keq, rryma anti-kombëtare deri tani ka qenë më e fortë.

Por Profesori nuk e humbiste besimin tek Shqipëria, tek kombi shqiptar. Deri në ditët e fundit të jetës, megjithë gjendjen e rënduar shëndetësore, interesohej për punët e Shqipërisë, dhe mendonte të kthehej edhe njëherë atje "për të mos ua lënë Shqipërinë grekëve". " Bëhuni shqiptarë të mirë ", ishte porosia e tij e fundit.

"Punoni për Shqipërinë", u thoshte shqiptarëve Profesori, "se ai është vendi juaj, ju dhe fëmijtë tuaj duhet ta gëzoni. Nuk ka nevojë të bëni gjëra shumë të mëdha, por sikur secili nga ju të bëj pak për Shqipërinë, kjo mjafton që ta nxjerrim nga gjendja ku ka rënë".

Profesori e sakrifikoi të gjithë jetën e tij për Shqipërinë. Fillimisht i internuar nga italianët në Ventotene, më pas në luftë kundër italianëve, komunistëve dhe gjermanëve, dy vjet i ndjekur nga komunistët në malet e Shqipërisë, pastaj në burgjet e Greqisë, të Italisë, e më pastaj në mërgimin e gjatë në krye të Komitetit Kombëtar Demokrat "Shqipëria e Lirë", Profesori nuk pati kohë të mendojë për vehten e tij. Mendoi vetëm për Shqipërinë për të cilën sakrifikoi gjithçka. Profesori nuk pati kohë e mundësi të krijonte familje. Familja e tij ishte Shqipëria, familjarët e tij ishin të gjithë shqiptarët, në mes të cilëve ai ndihej aq mirë dhe të cilët e deshën aq shumë.

Profesori e donte shumë Shqipërinë. "Shqipëria, thoshte ai, është pasioni i madh i jetës sime. Është diçka e pashpjegueshme, mistike ashtu siç janë gjithmonë pasionet e mëdha".

U bë një vit që kur u ndamë nga Profesori. Por kemi në mendje kujtimin e tij të paharruar. Kujtojmë fjalët e tij, dashurinë e tij për Shqipërinë, idetë e tij dhe të shokëve të tij, të cilat vinin që nga Rilindja shqiptare dhe të cilat ai arriti të na i përcjellë duke sfiduar kohën, moshën, komunizmin dhe armiqtë e kombësisë shqiptare. Në saje të Tij e kemi tashmë të qartë se si janë punët e Shqipërisë dhe se si mund të zgjidhen ato.

U bë një vit që u ndamë nga Profesori. Jemi të dëshpëruar që nuk e kemi në mes nesh, por të mos frikësohemi, sepse fjala e tij do të jetë aty për të na dhënë zemër kur të jemi të ligështuar dhe për të na këshilluar në momente të vështira. Prandaj le të vazhdojmë pa reshtur dhe me më shumë hov punën dhe luftën për idetë për të cilat luftoi e punoi Profesori, për lartësimin e kombit shqiptar, për Shqipërinë Etnike, deri në kohën kur "pas t'lumurës Fitore/ Rrotull Shqipes madhështore/Ngrihen kupat me dolli. "

I përjetshëm qoftë kujtimi i Profesor Abas Ermenjit.

Xhemil Meço
10 Mars 2004

© Abas Ermenji